iPod drugiej generacji był tym którym Apple wprowadziło nas w świat znanego do dziś dotykowego kółeczka. Był to spory krok na przód w dziedzinie łatwego nawigowania po menu odtwarzacza. Jednak mimo sterowania nowej generacji iPod ciągle pozostawał dość dużym, ciężkim i z wyglądu topornym urządzeniem. Steve Jobs chciał uczynić jego formę bardziej lekką i milszą dla oka. Z takim właśnie założeniem powstała trzecia generacja iPoda. Ukazała się ona w kwietniu 2003 w niespełna 10 miesięcy po prezentacji drugiej generacji.  Pierwotnie dostępne były trzy modele o pojemności 10, 15 i 30 GB w cenach zaczynających się od 299 dolarów za model o najmniejszej przestrzeni muzycznej. We wrześniu tego samego roku linia została odświeżona i zamiast trzech pojemności pojawiły się modele 20 i 40 GB.

Niesamowite jest to jak projektanci Apple potrafili z tego samego prostopadłościanu co w dwóch poprzednich generacjach zrobić zupełnie inaczej wyglądające urządzenie. Wszystko to stało się za sprawą zaokrąglonej, obecnej do dziś formy i cieńszej obudowy. Mimo, że w wygląd tego iPoda przypomina nawet najnowszego Classica, to jest to jeden z dziwniejszych iPodów w historii. Przy tym modelu Apple pozwoliło sobie na spore eksperymenty z elementami sterującymi. Trzecia generacji przynosi nam więc dwie nowości które pojawiły się i zniknęły z tym modelem oraz jedną ogromną innowację która na zawsze zmieniła zarówno samego iPoda jak i całe jego otoczenie, i którego era również wraz z iPhone 5 przechodzi do historii.

Pierwsze generacje iPoda jak dobrze pamiętacie miały przyciski rozmieszczone wokoło kółeczka sterującego, późniejsze na kółeczku, a ta wersja ma cztery oddzielne przyciski pod wyświetlaczem. Taki układ nigdy wcześniej i nigdy później nie zagościł w empetrójkach Apple, z pomysłu czerpały i czerpią jednak pełnymi garściami chińscy producenci wszelkiego rodzaju kieszonkowych odtwarzaczy. Jakby tego było mało to klawisze mają podświetlane na pomarańczowo piktogramy. To jedyny w historii iPodów przypadek zastosowania podświetlonych przycisków. Niestety to plus cieńsza obudowa spowodowały spadek czasu pracy na bateriach do 8 godzin.
Po tym modelu iPoda Apple, aż do czasu iPoda shuffle 3G (tego bez przycisków :) nie zdecydowało się na zmianę sposobu sterowania.

Poza swoim dziwactwem ten iPod wprowadził rewolucję w sposobie współpracy z światem zewnętrznym. W iPodzie na jego dolnej krawędzi pojawiło się 30 pinowe złącze przez które można synchronizować i ładować odtwarzacz. Pewnie nikt w Apple nie przypuszczał wtedy, że ten rodzaj złącza da impuls dla tysięcy firm produkujących różnego rodzaju gadżety potrafiące umilić czy też rozszerzyć możliwości korzystania z iPoda. Dzisiaj wszystko posiada tak zwane złącze „Docka”. Posiadają go głośniki, klawiatury, samochody, alkomaty i nawet wanny jakuzzi. Jak już wspomniałem złącze pozwala na ładowanie i synchronizacje iPoda. W tym modelu złącze nie miało jeszcze pełnej obecnej funkcjonalności. Apple wraz z tą wersją iPoda zaczęło zauważać, że większą popularność niż lansowane przez nich złącze FireWire zyskuje popularne USB. Dlatego do synchronizacji tej wersji odtwarzacza można było używać kabelka posiadającej z jednej strony złącze „Docka” a z drugiej USB. Niestety wykorzystanie tego interfejsu nie było pełne i do naładowania akumulatora użytkownicy musieli użyć kabelka zakończonego złączem FireWire. Z tą niedogodnością klienci mieli żyć aż do kolejnej generacji. To dobry moment żeby napisać o tym iPodzie i o tym złączy bo za dwa trzy dni w ręku będziemy mieli iPhone’a 5 w którym zrezygnowano z 30 pinowego złącza DOCK zabijając w pewnym stopniu rynek akcesoriów. Wraz z nowym iPodem została zaprezentowana nowa wersja iTunes 4.0.
Ten dość egzotyczny model iPoda bardzo mi przypadł do gustu. Przez długi czas był moim podstawowym odtwarzaczem.